در مجموعه‌ی حاضر محمدرضا فیاض کوشیده تجربیات و پیشنهادهای خود را در زمینه‌ی واحد عملی گروه‌نوازی ایرانی به نحو نظام‌مندی ارائه کند. اما به علاوه، این 10 قطعه با بیشترین میزانِ ممکنِ تقید به مَدرَسیگرایی و کلاسیک گرایی، و با پرهیز از فرم‌های آزاد رایج، تعمدا به گونه‌ای طراحی شده که برای واحد نظری " آفرینش در موسیقی ایرانی" هم حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد. نت‌نگاشت مجموعه، تا آنجا که به هر ساز مربوط می‌شود، بیشتر از همه به سنت صبا-پایور تکیه دارد؛ اما در کلیت پارتیتور، کوشش شده حتی‌الامکان و در انطباق با بافتار موسیقی، چهارچوب‌های بین‌المللی پارتیتورنویسی لحاظ شود. در عین حال کم نیستند مواردی که برای سازگارتر کردن وجوه ویژه‌ی اجرایی و عاطفی موسیقی ایرانی با منطق بین‌المللی پارتیتورنویسی، راه‌حل‌های تازه به کار گرفته شده اند. نسخه‌ی صوتی همراه کتاب، در عین حالی که می‌تواند راهنمای اجرایی پارتیتور تلقی شود، از قابلیت آن برخوردار است که به تنهایی به عنوان یک اثر مستقل موضوع شنیدار متعارف موسیقایی قرار گیرد.
دیدگاه خود را بنویسید